رزین‌های زیست تخریب‌پذیر نوعی پلیمر هستند که بسته به ماده خاص و شرایطی که در آن دفع می‌شود، می‌توانند به طور طبیعی در محیط، معمولاً در طی چند ماه تا چند سال تجزیه شوند. آنها جایگزین امیدوارکننده ای برای پلاستیک های سنتی هستند که می توانند برای قرن ها در محیط باقی بمانند و آسیب قابل توجهی به حیات وحش و اکوسیستم وارد کنند.
انواع مختلفی از رزین های زیست تخریب پذیر موجود است، از جمله پلی لاکتیک اسید (PLA)، پلی هیدروکسی آلکانوات ها (PHAs) و پلیمرهای مبتنی بر نشاسته. PLA از منابع تجدیدپذیر مانند نشاسته ذرت یا نیشکر مشتق می شود، در حالی که PHA ها توسط باکتری هایی تولید می شوند که مواد آلی مصرف می کنند. پلیمرهای مبتنی بر نشاسته از ترکیب نشاسته با سایر مواد زیست تخریب پذیر ساخته می شوند.
رزین های زیست تخریب پذیر کاربردهای مختلفی از جمله بسته بندی، کشاورزی و محصولات زیست پزشکی دارند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که در حالی که رزین‌های زیست تخریب‌پذیر می‌توانند به طور طبیعی تجزیه شوند، اما همچنان برای موثر بودن نیاز به دفع مناسب دارند. دفع نامناسب، مانند انداختن آنها در سطل زباله معمولی، می تواند از خراب شدن آنها جلوگیری کند و باعث آلودگی شود.


رزین زیست تخریب پذیر نوعی پلیمر است که در طول زمان به طور طبیعی در محیط تجزیه می شود. این برخلاف پلاستیک‌های سنتی است که می‌تواند صدها یا حتی هزاران سال طول بکشد تا تجزیه شوند و در این مدت آسیب قابل توجهی به محیط زیست و حیات وحش وارد کنند.
رزین های زیست تخریب پذیر معمولاً از منابع تجدیدپذیر مانند نشاسته یا قندهای گیاهی یا از باکتری هایی که مواد آلی مصرف می کنند ساخته می شوند. آنها به گونه ای طراحی شده اند که از طریق عملکرد میکروارگانیسم ها در محیط به اجزای طبیعی مانند دی اکسید کربن، آب و زیست توده تجزیه شوند.
در مقابل، پلاستیک های سنتی از نفت، یک منبع تجدید ناپذیر مشتق شده اند و به گونه ای طراحی شده اند که بسیار بادوام و مقاوم در برابر تخریب باشند. این بدان معنی است که آنها می توانند برای مدت طولانی در محیط باقی بمانند و در محل های دفن زباله و اقیانوس ها تجمع کنند و به حیات وحش آسیب وارد کنند که آنها را بلعیده یا درگیر می کند.
به طور کلی، رزین های زیست تخریب پذیر جایگزین پایدارتر و سازگار با محیط زیست برای پلاستیک های سنتی هستند، زیرا می توانند به طور طبیعی بدون آسیب طولانی مدت به محیط زیست تجزیه شوند.

دفع رزین های زیست تخریب پذیر نیاز به بررسی دقیق دارد تا اطمینان حاصل شود که آنها به طور موثر تجزیه می شوند و به آلودگی محیط زیست کمک نمی کنند. در اینجا برخی از ملاحظات کلیدی وجود دارد:
کمپوست سازی: رزین های زیست تخریب پذیر در صورتی می توانند به طور موثر کمپوست شوند که به عنوان کمپوست پذیر تایید شده باشند و در یک کارخانه کمپوست صنعتی دفع شوند. کمپوست به شرایط خاصی مانند گرما، رطوبت و اکسیژن نیاز دارد تا مواد را به کمپوست تجزیه کند که می تواند به عنوان اصلاح کننده خاک استفاده شود. توجه به این نکته ضروری است که رزین های زیست تخریب پذیر نباید در توده های کمپوست حیاط خلوت کمپوست شوند، زیرا ممکن است به درستی تجزیه نشوند و باعث آلودگی کمپوست شوند.
بازیافت: برخی از انواع رزین های زیست تخریب پذیر را می توان در کنار پلاستیک های سنتی بازیافت کرد، در حالی که برخی دیگر نیاز به جمع آوری و پردازش جداگانه دارند. مهم است که با مراکز بازیافت محلی بررسی کنید تا ببینید آیا آنها رزین های زیست تخریب پذیر را می پذیرند و چه نوع پردازشی مورد نیاز است.
دفع زباله: رزین های زیست تخریب پذیر را می توان در محل دفن زباله نیز دفع کرد، اما ممکن است در این محیط به طور موثر تجزیه نشوند. علاوه بر این، دفع دفن زباله می تواند به انتشار متان، یک گاز گلخانه ای قوی، کمک کند.
زباله: رزین های زیست تخریب پذیر هرگز نباید ریخته شوند، زیرا در صورت انباشته شدن در زیستگاه های طبیعی همچنان می توانند به حیات وحش و محیط زیست آسیب وارد کنند.
به طور کلی، دفع موثر رزین های زیست تخریب پذیر نیاز به آموزش و زیرساخت مناسب دارد تا اطمینان حاصل شود که آنها به گونه ای دفع می شوند که منافع زیست محیطی آنها به حداکثر برسد و تأثیر آنها به حداقل برسد.