با بهبود مستمر آگاهی زیست محیطی، ظروف یکبار مصرف زیست تخریب پذیر توجه بیشتری را به خود جلب کرده است. درک فرآیند تخریب آن و تاثیر آن بر محیط زیست برای ارتقای توسعه حفاظت از محیط زیست اهمیت زیادی دارد.
فرآیند تخریب ظروف یکبار مصرف تجزیه پذیر به طور عمده به چند مرحله تقسیم می شود. ابتدا در محیط طبیعی ظروف غذاخوری تحت تأثیر عواملی مانند نور خورشید، رطوبت و اکسیژن قرار می گیرند و تغییرات فیزیکی شروع می شود. مثلا سطح ظروف غذاخوری کم کم زبر می شود و رنگ آن تغییر می کند.
سپس میکروارگانیسم ها شروع به رشد و تکثیر در سطح ظروف می کنند. این میکروارگانیسم ها آنزیم های مختلفی ترشح می کنند تا مواد آلی موجود در ظروف غذاخوری را به مولکول های کوچک تجزیه کنند. در این فرآیند به تدریج ساختار ظروف از بین می رود و به تدریج از استحکام آن کاسته می شود.
در نهایت، مولکول های کوچک بیشتر به آب، دی اکسید کربن و سایر مواد بی ضرر تجزیه می شوند و به محیط طبیعی باز می گردند. کل فرآیند تخریب معمولاً از چند ماه تا چندین سال طول می کشد که به عواملی مانند جنس ظروف و شرایط محیطی بستگی دارد.
تأثیر ظروف یکبار مصرف تجزیه پذیر بر محیط زیست عمدتاً شامل جنبه های زیر است. اول، می تواند آلودگی سفید را کاهش دهد. ظروف یکبار مصرف سنتی معمولاً از پلاستیک ساخته می شوند که به سختی تجزیه می شوند و در طولانی مدت باعث آلودگی محیط زیست می شوند. ظروف قابل تجزیه به طور طبیعی در مدت زمان معینی تخریب می شوند و آسیب طولانی مدت به محیط زیست وارد نمی کنند.
ثانیاً، فرآیند تولید ظروف قابل تجزیه معمولاً نسبت به ظروف سنتی سازگار با محیط زیست است. به عنوان مثال، برخی از ظروف قابل تجزیه از منابع تجدیدپذیر مانند الیاف گیاهی ساخته شده اند که در طول فرآیند تولید انرژی و منابع کمتری مصرف می کنند و آلاینده های کمتری را منتشر می کنند.
با این حال، ظروف یکبار مصرف قابل تجزیه کامل نیستند. برخی از ظروف قابل تجزیه ممکن است در طی فرآیند تخریب، برخی از مواد مضر را آزاد کنند و باعث آلودگی منابع خاک و آب شوند. علاوه بر این، هزینه ظروف قابل تجزیه معمولاً بیشتر از ظروف سنتی است که کاربرد گسترده آن را نیز محدود می کند.